Op een dag, een paar jaar geleden, ik was mijn hond aan het uitlaten terwijl ik naar een podcast aan het luisteren was, trof mij plots een belangrijk inzicht. Als een bliksemflits en het luidde:
‘Dit is jouw leven, alleen jij kunt je leven leven. Een ander doet dat niet voor jou. Dus je kunt jezelf blijven afleiden met het luisteren naar andermans leven en ervaringen, óf je neemt nu zelf je eigen leven ter hand.’
Haarscherp zag ik het. Hoe ik veel te veel luisterde naar hoe een ander zijn of haar weg door het leven vond. Welke ervaringen, methodieken of inzichten bij diegene hadden bijgedragen aan een vervullend leven. En dat mijn leven zich daar niet afspeelde. Maar hier. Nu. Terwijl ik in de miezerregen mijn hond uitliet. Wat rook het eigenlijk lekker, die natte grond.
Afleiding van het leven
Bij mij ging de afleiding van mijn eigen leven over het luisteren van podcasts, maar het kan even goed gaan over verdrinken in je social media feed of een dagelijkse portie TV-hypnose.
Sinds die tijd zeg ik dit vaak tegen cliënten. En dan vooral wanneer diegene verstrikt raakt in overtuigingen als: ‘ik mag geen ruimte innemen’, ‘ik moet vooral voor anderen zorgen en pas daarna ben ik zelf aan de beurt (nooit dus)’ en ‘niksen en de boel de boel laten? Nee, dat kan echt niet.’
Oftewel tegen diegenen die vooral bezig zijn met ervoor zorgen dat iedereen om hen heen tevreden is en dat alles loopt zoals het hoort te lopen, maar intussen zelf totaal leeglopen en zichzelf ongelukkig voelen.
Hoe leef je dan je eigen leven?
En intussen daagt steeds meer het besef, dat het ook wel weer makkelijk gezegd is: ‘het is jouw leven, alleen jij kunt jouw leven leven, een ander doet dat niet voor jou.’
Want wat is dan jouw leven? Wat vind je eigenlijk echt belangrijk? Wat wil je ten diepste zelf? En wat doe je met het schuldgevoel als je jezelf dan op de eerste plaats zet, waardoor je partner zonder jou naar z’n ouders moet, omdat jij daar vandaag geen energie voor noch zin in hebt? En wat als je partner dat echt geen goed idee vindt? Oftewel, hoe ga je om met weerstand?
Door al dat afstemmen op (de verwachtingen van) de ander en het aanpassen aan wat hoort kan je behoorlijk van je eigen kompas en verlangens afgedreven zijn. Zie dan de weg maar eens terug te vinden als je eindelijk ervan overtuigd bent dat je dat wilt.
Oefenen, oefenen, oefenen
Gelukkig kan je daarmee oefenen. Eerst met kleine, onschuldige en risico-arme situaties. En dat kan zo klein zijn als het eten van een haring met uitjes terwijl je uit principe geen vis eet. Gewoon, omdat je daar zin in hebt en je lichaam aangeeft dat het daar behoefte aan heeft.
En check vervolgens eens hoe dat is, je ‘zin’ voelen. Waar voel je dat? En kan je ervan genieten? Of gaat er direct een kritische stem in jezelf aan die je berispt voor je ‘uitspatting’?
Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen!
Wil je dit samen onderzoeken en ermee experimenteren? Neem dan vooral contact met me op. Dat kan hier.
